Pingwiny cesarskie. Śladami najniezwyklejszych ptaków Antarktyki

Trochę zaskoczyły mnie Pingwiny cesarskie w zapowiedziach CCPress; nie spodziewałam się tego typu „monografii”, choć wydawnictwo to ma w swojej ofercie wiele podobnych publikacji. Jeszcze bardziej zaskoczyło mnie, kiedy kurierka dostarczyła mi tę książkę. A teraz opowiem, dlaczego wystawiłam Pingwinom cesarskim ocenę 10/10 na Lubimy czytać. 😉

Rozszerzona publikacja

Książka ma dwóch autorów, Gerry’ego Kooymana i Jima Mastro. Po lekturze jednak zastanawiam się, jaka była rola drugiego autora, które fragmenty on pisał bądź miał inny wkład w powstanie tytułu. Cała książka napisana jest z perspektywy pierwszoosobowej, wydaje się też jakoby były to wspomnienia Kooymana. Niestety nie znalazłam informacji na ten temat. Przedmowę zaś napisała astronautka NASA!

Lektura wzbogacona jest o kolorowe zdjęcia, jest też mnóstwo wykresów (miód na moje serce!). Dodatkowo wydawnictwo oryginału uruchomiło stronę z filmami wideo kręconymi przez autorów. Adres jest dość kłopotliwy do wpisania, natomiast nie jest to wielki problem po zapamiętaniu strony. Te dodatki pozwalają naprawdę zatopić się w lekturze.

300 stron pingwinich detali

Pingwiny cesarskie to jak dla mnie książka dwuczęściowa. Pierwsza jej połowa to właśnie opis doświadczeń i przeżyć autora (autorów) podczas badań i tego, jak w ogóle doszło do podjęcia próby lepszego poznania tych antarktycznych ptaków. Dla mnie był to szczególnie cenny tekst, bo właśnie stoję u progu dalszej kariery naukowej. U autorów nie obyło się bez wyzwań i momentami głupich wpadek, co było szczególnie inspirujące.

Druga połowa to wyjaśnienie niezwykłych przystosowań pingwinów i tego, jak te ptaki radzą sobie z życiem w ekstremalnych warunkach, często nigdy nie przebywając na stałym lądzie. Gama pingwinich możliwości jest niesamowita! Jest tutaj sporo fizjologii, ale dostajemy też rozdział o amfitrytach lamparcich (dawniej lampartach morskich), czyli głównych drapieżnikach zagrażających pingwinom. Autorzy poruszyli także zmiany klimatu i to, jak widoczne są one w Antarktyce. Nie mogło być lepiej!

10/10, ale…

Żeby nie było, że jest tak różowo! W książce znalazł się najśmieszniejszy (jak dla mnie do tej pory) błąd. Mianowicie, rycina przedstawiająca poszczególne etapy w roku życia pingwinów cesarskich jest źle podpisana. Otóż po etapie formowania żłobków pingwiny zostają… pracownikami dojazdowymi! 🙂

Pojawił się też worek lęgowy (który prawdopodobnie miał być plamą lęgową?) oraz antar antarktyczny (choć w języku polskim funkcjonuje antar polarny). Poza tym zastrzeżeń brak – książkę tłumaczył Szymon Drobniak, co jest najlepszą rekomendacją.